Prokofiev: Symphonies Nos. 1-3

Beschrijving

Als componist was Sergei Prokofiev zo veelzijdig dat het publiek nooit wist wat het kon verwachten. Als strategie kon dit verkeerd aflopen, maar met zijn eerste symfonie kreeg hij de zaken precies goed voor elkaar. Hij beschreef ooit wat hij had willen bereiken: 'Als Haydn in deze tijd had geleefd, zou hij zijn eigen stijl hebben behouden en tegelijkertijd dingen hebben geabsorbeerd van wat nieuw was in de muziek. Dat is het soort symfonie dat ik wilde schrijven... De 'Klassieke' symfonie is een echte klassieker sinds de eerste uitvoering in 1918 en is een van de weinige echt scherpzinnige stukken in het twintigste-eeuwse orkestrepertoire. Enkele maanden na de uitvoering vertrok Prokofiev uit Rusland naar de VS, waar hij enkele jaren verbleef voordat hij zich in 1923 in Parijs vestigde. Hier componeerde hij de Tweede Symfonie, nu met het doel zo actueel mogelijk te zijn. Het eerste publiek in 1925 was echter meer verbijsterd dan enthousiast en Prokofiev kwam zelf met de vraag of hij in deze symfonie 'uit ijzer en staal' het ruwe contrapunt en de dichtheid van de textuur zou overdrijven. Hij keerde nu terug naar een project waar hij al enkele jaren aan werkte - de opera The Fiery Angel. In 1928, toen hij begon te denken dat geen enkel operagebouw het zou opnemen, besloot Prokofiev de muziek te hergebruiken en vond dat 'het materiaal zich onverwacht in een vierdelige symfonie verpakte' - zijn Derde, gekenmerkt door een overweldigend gevoel van angst en spanning. De huidige discotheek is de vierde en laatste in een symfoniecyclus die het Bergense Filharmonisch Orkest en Andrew Litton wereldwijd veel aanzien heeft opgeleverd.