Kuhl, Nicht Lau

Beschrijving

Het begin van de negentiende eeuw was een tijdperk van grote stilistische veranderingen in de muziek. Componisten zochten naar nieuwe vormen van expressie en klankmogelijkheden, die een snelle innovatie op het gebied van instrumentontwerp en -productie stimuleerden. Een groter klankspectrum en een grotere verscheidenheid aan technische mogelijkheden werden een gedefinieerd ideaal. Ludwig van Beethoven en Friedrich Kuhlau waren in hun tijd grootheden in de muzikale wereld, die beiden de mogelijkheden van deze ontwikkelingen ten volle wilden benutten. Beethovens Serenade verlegt de grenzen van het Classicisme met impulsieve dynamische veranderingen en contrasterende motieven, terwijl Kuhlau's Grande Sonate Concertante gretig een meer romantische esthetiek verkent, met een expressieve vrijheid in zijn virtuoze schrijfwijze en rijke harmonische texturen. De juxtapositie van Beethoven en Kuhlau's muziek is geïnspireerd op de eerste en enige ontmoeting van de twee componisten in Baden op 2 september 1825. Dit charmante moment in de muziekgeschiedenis wordt herdacht met een canon die Beethoven schreef op de tekst 'Kühl, nicht lau' (koel, niet lauw), een vriendelijke woordspeling op Kuhlau's naam.