Beethoven, Schnittke: Violin Concertos

Beschrijving

Na bejubelde opnamen van de grote romantische vioolconcerten van Brahms, Bruch en Tsjaikovski, neemt Vadim Gluzman het werk ter hand dat in het begin van de 19e eeuw een nieuwe koers uitzette voor het genre: Beethovens Vioolconcert in D groot, Op. 61. Met dit werk verwierp Beethoven het idee van een virtuoos pronkstuk met een grotendeels irrelevante orkestrale begeleiding. In plaats daarvan presenteerde hij een symfonische herinterpretatie van het concerto principe, waarbij solist en orkest gelijkwaardige partners worden in een textuur die op vele niveaus met elkaar verweven is. Na de eerste uitvoering in 1806 was het tientallen jaren lang grotendeels vergeten, maar nu wordt het beschouwd als een van de grootste vioolconcerten. Hoe vernieuwend Beethoven ook was in zijn opus 61, hij bleef niettemin trouw aan de traditie om de solist meerdere cadenzen toe te staan. In de loop der jaren hebben een aantal componisten en grote vioolvirtuozen hun eigen cadensen voor het concerto voorgesteld, met Alfred Schnittke als een van de meer onverwachte namen. Voor deze opname heeft Gluzman ervoor gekozen Schnittke's cadensen uit te voeren, als link naar het tweede werk op dit album: Schnittke's Concerto No. 3 voor viool en kamerorkest. Voor Schnittke is de relatie tussen solist en orkest heel anders dan die in Beethovens partituur: "Het lijkt mij dat deze relatie nooit harmonisch rechtvaardig en evenwichtig is... De solist en het orkest zijn in feite tegenstanders. Hoe men het ook wendt of keert, James Gaffigan en het Luzerner Sinfonieorchester geven Gluzman in beide partituren niettemin onverdroten steun.