MORE BACH

Beschrijving

In de zeventiende en achttiende eeuw nam de familie Bach met haar vele takken een uitzonderlijke positie in het Midden-Duitse muziekleven in. Gedurende verschillende decennia zorgden ze voor hoge muzikale kwaliteit aan talrijke vorstelijke hoven en aan kerkelijke en gemeentelijke instellingen. Tot Bachs bekendste werken die in Köthen werden geschreven, behoren zes instrumentale concerti die de kapelmeester in maart 1721 opdroeg aan markgraaf Christian Ludwig von Brandenburg, wat resulteerde in de tegenwoordig gebruikelijke titel de "Brandenburgse Concerti". Stilistisch maken deze werken deel uit van het zogenaamde "groepsconcert" dat vooral in Duitsland populair was. In dit concertgenre worden verschillende solo-instrumenten met elkaar gecombineerd, waardoor binnen één concerto zeer verschillende kleuren ontstaan. In het Brandenburgs Concerto nr. 5 in D groot (BWV1050) nemen de dwarsfluit, de viool en het klavecimbel de solopartijen voor hun rekening. Brandenburgs Concert nr. 3 in G groot (BWV1048) is daarentegen geheel gewijd aan strijkinstrumenten. Drie violen, drie altviolen en drie cello's vormen een driedelige structuur boven het continuo. Bach werd uiteindelijk in het voorjaar van 1723 benoemd tot Thomaskantor. In deze nieuwe functie was Bach voornamelijk verantwoordelijk voor het componeren en dirigeren van kerkmuziek. Ondanks deze hoge werkdruk wist Bach in zijn periode in Leipzig ook tijd te vinden voor instrumentale muziek, waaronder concerten. Het Vioolconcert in A-klein (BWV1041) is bewaard gebleven als een partituur van rond 1730, die Bach vrijwel zeker maakte voor zijn Leipziger Collegium musicum. De oudste zoon, Wilhelm Friedemann, wordt algemeen beschouwd als Johann Sebastian Bachs "lievelingszoon", wiens carrière hij met bijzondere vaderlijke liefde en zorg volgde. Hij kreeg zijn eerste positie in 1733 als organist van de Sophienkirche in Dresden. Wilhelm Friedemann Bachs Sinfonia in F groot (Fk 67) voor strijkorkest werd vrijwel zeker tijdens zijn Dresdense ambtsperiode geschreven. Friedemanns vier jaar jongere broer Carl Philipp Emanuel kreeg zijn muzikale opleiding ook van hun vader. Het was de diplomaat en muziekliefhebber Gottfried van Swieten die Bach in 1773 aanspoorde om nieuwe symfonieën te schrijven waarin de componist zich "volledig kon uitleven zonder rekening te houden met de moeilijkheden die noodzakelijkerwijs voor de uitvoering zouden kunnen ontstaan". Ze worden gekenmerkt door retorische dynamiek, grote contrasten en vaak bizarre motieven, die getuigen van de onstuitbare inventiviteit van hun schepper.